Νότες με αύρα...

Νότες. Χαράς και λύπης. Μια σύνθετη μελωδία που δημιουργεί αισθήσεις. Δεν τις χρειάζεσαι. Τις έχεις ανάγκη. Δεν το παραδέχεσαι. Δεν έχεις καθρέπτες να σου πούνε την αλήθεια. Και, αν τυχόν, συναντήσεις κανένα, γυρίζεις το βλέμμα σου προς τα πάνω. Όχι προς τα κάτω. Δε θέλεις να στάξει το δάκρυ...

Μια ιδέα και ένα γράμμα. Ένα "πόσο" και ένα "γιατί". Εμπειρία. Ζωής και στιγμής. Η μοίρα θα ορίσει. Πόσο λατρεύω την ιδέα μιας ζωής προδιαγεγραμμένης. Να μη φταις για τίποτα. Τα ζάρια η ζωή και συ το τάβλι. Και σκας ένα χαμόγελο. Ασσόδυο. Γλίτωσες τα καλύτερα... Πώς μπορεί να σε χαροποιεί αυτό;

Μια ανάσα, αντί για δύο. Μεγάλη. Από αυτές που ξεχνάς να ανασάνεις ξανά. Λίγη μουσική. Κάποιο τραγούδι να σου μιλήσει όπως επιθυμείς να ακούσεις. Άυλη συντροφιά. Άσε με να ξαναγεμίσω το ποτήρι. Είναι πάλι μισοάδειο... Νότες ξανά. Σε μια μέρα με πολύ θόρυβο. Έγινες η μελωδία...

Τώρα το τραγούδι τελείωσε. Έσβησε η εικόνα σου... Οι στίχοι σκορπίστηκαν στο δωμάτιο σαν καπνός από τσιγάρο. Λιώνει η ελπίδα για καλήνύχτα. Ίσως, αν κλείσεις τα μάτια, όλα να φτιάξουν. 

Έχεις όμως το κουράγιο να αντικρίσεις μια αλήθεια διαφορετική, όταν τα ανοίξεις;