Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Νότες με αύρα...

Νότες. Χαράς και λύπης. Μια σύνθετη μελωδία που δημιουργεί αισθήσεις. Δεν τις χρειάζεσαι. Τις έχεις ανάγκη. Δεν το παραδέχεσαι. Δεν έχεις καθρέπτες να σου πούνε την αλήθεια. Και, αν τυχόν, συναντήσεις κανένα, γυρίζεις το βλέμμα σου προς τα πάνω. Όχι προς τα κάτω. Δε θέλεις να στάξει το δάκρυ...

Μια ιδέα και ένα γράμμα. Ένα "πόσο" και ένα "γιατί". Εμπειρία. Ζωής και στιγμής. Η μοίρα θα ορίσει. Πόσο λατρεύω την ιδέα μιας ζωής προδιαγεγραμμένης. Να μη φταις για τίποτα. Τα ζάρια η ζωή και συ το τάβλι. Και σκας ένα χαμόγελο. Ασσόδυο. Γλίτωσες τα καλύτερα... Πώς μπορεί να σε χαροποιεί αυτό;

Μια ανάσα, αντί για δύο. Μεγάλη. Από αυτές που ξεχνάς να ανασάνεις ξανά. Λίγη μουσική. Κάποιο τραγούδι να σου μιλήσει όπως επιθυμείς να ακούσεις. Άυλη συντροφιά. Άσε με να ξαναγεμίσω το ποτήρι. Είναι πάλι μισοάδειο... Νότες ξανά. Σε μια μέρα με πολύ θόρυβο. Έγινες η μελωδία...

Τώρα το τραγούδι τελείωσε. Έσβησε η εικόνα σου... Οι στίχοι σκορπίστηκαν στο δωμάτιο σαν καπνός από τσιγάρο. Λιώνει η ελπίδα για καλήνύχτα. Ίσως, αν κλείσεις τα μάτια, όλα να φτιάξουν. 

Έχεις όμως το κουράγιο να αντικρίσεις μια αλήθεια διαφορετική, όταν τα ανοίξεις;

Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

Αντωνυμίες...

Ένα εγώ και ένα εσύ... Δύο λέξεις που μοιάζουν με καμβά. Πάνω τους μπορείς να ζωγραφίσεις άπειρες εικόνες με χαώδεις ερμηνείες και λέξεις. Να διαλέξεις λογής λογής εκφράσεις και να συνθέσεις μια ωδή από σκέψεις και διαλόγους, τραγουδώντας για τη ζωή...

Εγώ, εσύ... Δυο λέξεις, τρία γράμματα, δύο πρόσωπα, τρεις καταστάσεις, δύο καμβάδες, τρία τα βασικά χρώματα... Που τα μπλέκεις... και γεννιούνται τόσα, που δεν μπορείς να τα μετρήσεις. Το μυαλό σου δε φτάνει... Πώς λοιπόν;

Μήπως αν μεγαλώναμε τον καμβά; Λες να χωρούσαν; Και τα χρώματα; Θα μπορούσαν, ίσως, να γεννήσουν κάτι καινούριο και ωραίο; Ή μήπως θα πάρουν λάθος αποχρώσεις; Πώς να διορθώσεις την ασχήμια που θα προκληθεί; Να πετάξεις τον καμβά; Να τον χωρίσεις πάλι στα δύο; Τι κατάφερες τότε; Να δημιουργήσεις ένα λάθος; Μπορείς να το δεις ως έχει...; 

Δύο εσύ και κανένα εγώ... Μόνο έτσι... Για να έχεις αρμονία... Για να δέσουν οι αποχρώσεις... Ώστε να γίνει ο καμβάς η ομορφότερη εικόνα στα μάτια σου. Να θέλεις να το θαυμάζεις συνέχεια... Να μην παίρνεις τα μάτια σου από πάνω του. Κάθε μία φορά που θα τον αντικρίζεις να ανακαλύπτεις και κάτι που πριν δεν είχες προσέξεις... 

Μόνο έτσι... θα αγαπήσεις το δημιουργημά σου... 
Μόνο έτσι... θα κοιμηθεί το εγώ...