Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Τρέξε στο δάσος...

Ζητάς την ολοκλήρωση. Τη δικαιούσαι; Νομίζεις ότι έφτασες στον τερματισμό; Δεν υπάρχει νήμα να κόψεις, καλό μου... Δεν είσαι κοντά, ούτε καν μακριά... Και λαχάνιασες ήδη...

Ωραίο το δέντρο που σκαρφαλώνεις. Μεγάλο, με γερό κορμό, υγιές. Πολλά κλαδιά, πλούσια βλάστηση. Τι να ζηλέψεις; Σου αξίζει ! Μόχθησες γι' αυτό. Κουράστηκες. Ανέβηκες βουνά, περπάτησες πεδιάδες, κολύμπησες ηπείρους και έτρεξες σε θάλασσες... Όλα για να βρεθείς εδώ! Η απόλυτη φαντασίωση. Το όνειρο που δε θέλεις να ξυπνήσεις. Το χαμόγελο που δε θες να σβήσεις... Ένα μεγάλο μπράβο σου αξίζει!

Τώρα κάθεσαι και απολαμβάνεις. Έχεις αράξει στο μεγαλύτερο κλαδί, νιώθεις όση ασφάλεια χρειάζεσαι και αναπνέεις ανενόχλητα... Ώρα όμως να ξεκινήσεις να βλέπεις και πιο πέρα. Ήρθε η στιγμή να αφήσεις το δέντρο και να προσέξεις το δάσος. Γιατί, από τη στιγμή που αρχίζεις να παρατηρείς γύρω σου, καταλαβαίνεις πως χάθηκε. Το αγαπημένο σου δέντρο περιτριγυρίζεται από κάρβουνο. Ένα δάσος που κάηκε. Ένα τόπο που μαράζωσε. Ένα χώμα που είναι άκαρπο πλέον. Δεν έχει να προσφέρει. Ούτε τα δάκρυα των σύννεφων δεν μπορεί να συγκρατήσει. Όλα κυλάνε. Όλα φεύγουν. Τίποτα δεν καρποφορεί πλέον... Και αν εσύ βρήκες κάπου να ακουμπήσεις, μην εκπλαγείς αν δεν αντέξεις...

Κακία δε θα σου κρατηθεί. Δικαίωμά σου να μετανιώσεις. Να αλλάξεις γνώμη. Στο εύχομαι πάντως. Για το καλό σου. Ένα δέντρο δε θα είναι αρκετό. Θα σε κουράσει... Θα σε φθείρει...

Γι' αυτό φύγε... Τρέξε να σωθείς, όσο ακόμα εσύ μπορείς. Όσο ακόμα έχεις τη δύναμη μέσα σου. Τρέξε... Μην κοιτάξεις πίσω. Πάρε την ανάμνησή σου, πάρε την ψυχή σου, ζήσε τη ζωή σου... Ζήσε όπως σου αξίζει... Μη στέκεσαι σε ότι δε σε αξίζει...
Θα είναι κρίμα...

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Είναι αμαρτία...;

Ματαιότητα... είναι αμαρτία; Μοιάζει αρκετά με κάποιες άλλες. Όχι πολύ όμως. Θα μπορούσα να σε πω αχάριστο, μα αυτό θα ήταν αμαρτία... Δεν είσαι, μου το 'χεις αποδείξει πολλάκις. Τι φταίει τότε;

Ίσως είναι από τις φορές που εύχεσαι να μπορούσες να ελέγξεις το μυαλό σου, τις σκέψεις σου... Εύχεσαι, δυνατή λέξη. Σου δίνει κουράγιο να επιβιώσεις στο παρόν. Και αν εύχεσαι κάθε μέρα; Θα ζήσεις την αιωνιότητα ξέγνοιαστος; Και τις ευθύνες σου; Τα "βάρη" σου; Οι ανάγκες σου; Όχι, μην τα σκέφτεσαι αυτά... Απλά ευχήσου... Σε καλύπτει... Σε παίρνει αγκαλιά, όταν σε πλησιάζει η ματαιότητα.

Δεν μπορείς να τη βγάλεις καθαρή έτσι. Το ξέρεις. Έχεις απαντήσεις να δώσεις. Μην πελαγώνεις. Μη βάζεις τα δάκρυα. Τα προσωπεία δε βοηθάνε, επίσης. Τι να κάνεις; Δεν έχω την απάντηση. Υπάρχουν όμως πολλές μέσα σου, αλλά και εκεί έξω. Δε σου κάνει καμία; Λυπάμαι...

Ματαιότητα... είναι αμαρτία; Μοιάζει αρκετά με κάποιες άλλες... Πρέπει να ρίξεις λίγο φως τριγύρω σου. Ίσως... ίσως δεις κάτι ομορφότερο από τις σκιές. Μπορεί να δεις χρώματα. Μπορεί να δεις ζωή σε πρόσωπα χαρούμενα. Θα το δοκιμάσεις; Δε σου πάει η καρδιά, με κάνεις και το νιώθω.

Σε πειράζει να μείνω λίγο στο σκοτάδι σου, πλάι σου; 

Αρχίζω και νιώθω όμορφα... 
εδώ...