Speechless...

Ο χαβαλές του αναπάντεχου... Η αστειότητα της ανοησίας... Το χαμόγελο ενός προσωπείου... Όλα μαζί μια βοή. Μια βοή που ρυπαίνει την ησυχία σου. Μια βοή που ταράζει τα νερά σου... Δεν το θες αυτό...

Νομίζεις, ότι ξέρεις πού βρίσκεσαι. Νιώθεις γνωστός, ενώ δε γνωρίζεις τίποτα. Η πλάνη σου σε ταΐζει. Σε τρέφει η άγνοιά σου. Αισθάνεσαι, ότι έχεις την ανάγκη... Το ναρκωτικό σου... “Τι με πειράζει;” σκέφτεσαι, “αφού όλα κυλάνε ομαλά”. Μα δεν καταλαβαίνεις, ότι η ανωμαλία εδώ είσαι εσύ. Δεν εναρμονίζεσαι... Δεν μπορείς... Είσαι ένας παρίας, που μολύνει το περιβάλλον του. Μέσα σε όλη ταυτή τη διαστρέβλωση της αλήθειας, το σωστό σου είναι επικηρυγμένο. Το δίκιο σου είναι άδικο. Η φωνή σου είναι ενός άλαλου... Μα εσύ χορεύεις στη βροχή, σα να μην μπορείς να γλιστρήσεις, δεν κινδυνεύεις... “Σε ζηλεύω !” μπορεί να έλεγε κάποιος... Μίλησε ο τυφλός για φως... Μωρέ...

Δεν είναι η ζωή σκακιέρα, να κινήσεις τα πιόνια, όπως θέλεις. Μήτε μπορείς να τα δώσεις μια και να τα σκορπίσεις όλα χάμω... Μόνο εσένα μπορείς να σκορπίσεις. Σκόνη να γίνεις, στάχτη... Μονάχα ο άνεμος θα νοιαστεί, που θα το λερώσεις... Δεν πρόκαμε να βάλει και δαύτος τα καλά του, αμέσως να τ' αλλάξει... Μα κακίες δε βαστά... Αντέχει εκείνος...

'Κείνα τα δυο του φρύδια, σαν ανταμώνουν θυμωμένα, γρήγορα διαπιστώνουν, πως δεν κάνουνε μαζί και ξανά αποχωρίζονται... 

Και συ... δε σταματάς να χαμογελάς... 

Ας είναι...