Ανώνυμο...

Κάνε τις σκέψεις απομεινάρια
ψυχής αιώνια απολειφάδια
καλά κρυμμένα μονοπάτια
σε ένα εγώ, που το μήτο έκανε κομμάτια.

Δεν έπραξα σωστά, το ομολογώ
συγχώρα με καλό μου, πονάω που σ' αγαπώ.
Στου πάθους τη ζάλη
λάθη 'γίναν πάλι,
μα κακό δεν είχα στην καρδιά μου
και ας είσαι τώρα μακριά μου.

Σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό μου
και στο σκοπό χορεύω μοναχός μου.
Ως πότε το σταυρό θα κουβαλάω;
έσφαλα, ναι, το μαρτυράω.

Μια δόση αγαλίασης ζητάω,
σαν το πρεζόνι στα σοκάκια σεργιανάω,
μα κανείς δε με πιστεύει
"στις στάχτες ο τσιγγάνος τι γυρεύει;"

Δε θυμάσαι τη φωτιά;
έκαιγε στα μάτια σου μπροστά.
Εσύ δεν έκανες τίποτα μετά
μάζευτα και φύγε, έτσι απλά.

Θέση δεν είχες εδώ ποτέ
μα σαν αδέσποτο γυρνάς.
Δε δάμασες τη σκέψη σου μωρέ,
με τις πράξεις την ψυχή σου τυρρανάς.

Κλείνω εδώ με μια ευχή
δικιά σου να 'ναι η συγχώρεση,
μα, θαρρώ, αθάνατο θα παραμείνει
αυτό που φυσάς και μέσα σου δε σβήνει...