Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Ένοχες σπίθες...

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα σπίτι. Ένα σπίτι ισόγειο. Είχε μια μεγάλη αυλή. Μια αυλή με γρασίδι καταπράσινο. Γρασίδι που σου ερχόταν να ξαπλώσεις πάνω του και να μη θέλεις να σηκωθείς. Καλοποτισμένο. Είχε και ένα φράχτη ξύλινο γύρω γύρω. Κοντό και τα δοκάρια αραιωμένα μεταξύ τους. Να μπορεί όποιος είναι απ' έξω να δει μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι του ! Η σκεπή ήταν κόκκινη, σαν ώριμη φράουλα. Τα κεραμίδια ήρεμα συντάσσονταν σε σειρά. Συμπλήρωναν το ένα το άλλο σαν ντόμινο που ο αέρας έσπρωξε. Η καμινάδα, κοντούλα, έκανε δειλά δειλά την εμφάνισή της στο κέντρο της. Ξυλο κυριαρχούσε στα τοιχώματα του. Ξύλο φωτεινό και ροζιασμένο. Ξύλο γερό, σε γέμιζε ασφάλεια η ματιά του. Και η πόρτα. Αρχοντική. Σκαλιστή. Με περίτεχνες πινελιές ενός ξυλουργού με μεράκι. Ντρεπόσουν να τη χτυπήσεις, η αλήθεια είναι. Ήταν σαν καινούρια, παρόλο που το σπίτι σου μαρτυρούσε το αντίθετο. Πλάι της, ένα πουλί μικρό, μέσα σε ένα κρεμασμένο κλουβί μεγάλο, να πεταρίζει τα φτερά του με μια δύναμη, σα να ήταν ελεύθερο και πετούσε προς τον ήλιο.

Ήρθε μια μέρα, που κάποιος προσπάθησε να μάθει τι υπάρχει μέσα σ' αυτό το σπίτι. Η απορία δημιουργήθηκε όταν η καμινάδα έβγαζε μαύρο καπνό. Έξω όμως είχε πολλή ζέστη και λιακάδα. Δε φαινόταν σωστό. Πλησίασαν, λοιπόν, την πόρτα και δειλά δειλά την έσπρωξαν. Η ησυχία δεν ήταν ωραία αίσθηση... Ανοίγοντας την πόρτα σου δινόταν η εντύπωση πως δεν έμενε κανένας μέσα. Τα δωμάτια ήταν άδεια. Ούτε έπιπλα, ούτε πράγματα. Άδειο. Οι τοίχοι είχαν σταχτί χρώμα. Το σταχτί του καμμένου. Θαρρείς και είχε πιάσει φωτιά το μέρος. Μια φωτιά που είχε κάψει τα πάντα. Στάχτη... Πίσω από τους μαυρισμένους τοίχους αχνοφαίνονταν λέξεις. Λέξεις και εκφράσεις. Χαραγμένες τόσο βαθιά που θα έφευγαν μόνο αν έπεφταν οι τοίχοι. Η στάχτη είχε καθίσει μέσα σε κάθε γράμμα... Φράσεις σκληρες... Φράσεις άσχημες... Φράσεις που, όχι μόνο δεν πρέπει να τις θυμάσαι, αλλά να τις ξεχνάς επί τόπου. Με την άκρη του ματιού σου έπιανες ένα χρώμα. Όχι το άσπρο, μείτε το μαύρο, ούτε καν το γκρί. Ήταν ένα αχνό μπλε με πορτοκαλί. Ήταν κάτι τελευταίες σπίθες στο τζάκι. Σπίθες που πάλευαν να σβήσουν. Σπίθες που δεν ήθελαν πλέον να καίνε μόνες... Σπίθες που δε ζέσταιναν στο κρύο... Σπίθες που ένιωθαν ενοχή μπροστά στις τόσες στάχτες... 
Ώσπου έσβησαν και αυτές...

14 σχόλια:

Lysippe είπε...

Πλούσια, με λεπτομέρεια κι ενάργεια η γραφή σου, D.P. Μου άρεσε πολύ, τόσο σαν εξιστόρηση όσο και σαν αλληγορία, τουλάχιστον όπως την εξέλαβα εγώ. Μια επικέντρωση στο φαίνεσθαι και στο είναι, κατόπιν σκληρών καταστάσεων, σαν άλλη πυρκαγιά, με μαεστρία δοσμένο.

Τους θερμούς μου χαιρετισμούς...

Prisoned Soul είπε...

Βαυκαλίζεσαι αν πιστεύεις ότι έσβησαν εκείνες οι σπίθες.... υπάρχουν ακόμη, κοίταξε στα έγκατα εκείνου του σπιτιού και θα τις ακούσεις ακόμη να τσιτσιρίζουν, θα τις δεις να προσπαθούν να υπερισχύσουν του γκρίζου, της στάχτης...

Φιλιά

Woman in Blogs είπε...

Συγκινητικό το βρήκα εγώ και πολύ ΔΥΝΑΤΟ!
Οι δυο περιγραφές, του μέσα και του έξω, τόσο απρόσμενες! Και τόσο αληθινές!
Και τόσο ανοιχτές σε τόσες σκέψεις!

Καλό Σ/Κ!!!

Damaged Pessimist είπε...

Sweet Truth,

Θα τις δω γλυκιά μου; Το πιστεύεις αυτό; Ίσως και να έχεις δίκιο... Χειμωνιάζει όμως, και οι σπίθες δε ζεσταίνουν...

Φιλιά!

Damaged Pessimist είπε...

Woman in Blogs,

Καλώς ήρθες στο σπιτικό μου Woman in Blgos. Σε ευχαριστώ που πέρασες και για τα καλά σου λόγια!

Να έχεις ένα όμορφο και ζεστό Σαββατοκύριακο !

Damaged Pessimist είπε...

Lysippe,

Αλληγορία ήταν καλή μου Lysippe, σωστά το εξέλαβες... Μια κατάσταση αλλιώς ντυμένη, καλεσμένη στον ίδιο χορό...

Να είσαι καλά που πέρασες, σε ευχαριστώ ! Καλό σου Σαββατοκύριακό!

Υ.Γ. Ενάργεια, δεν το ήξερα... Σε ευχαριστώ και πάλι.

Κική Κωνσταντίνου είπε...

ποσο μου χει λειψει η γραφη σου! υπεροχος για αλλη μια φορα! καλο σκ να εχεις ευχομαι!

barbakas είπε...

Καλώς σε ξαναβρίσκω δάσκαλε.

Unknown είπε...

Αναμνήσεις... Το πριν και το μετά.... Περιμένω το Τώρα....
Να σαι καλά.

Damaged Pessimist είπε...

Εκφράσου,

Σε ευχαριστώ πολύ καλό μου ! Μου αρέσει πάντα όταν περνάς με την αύρα σου από το σπιτικό μου !
Να είσαι καλά !

Damaged Pessimist είπε...

Barbakas,

Καλώς σε δέχτηκα και εγώ με τη σειρά μου !!!

Damaged Pessimist είπε...

The hand of God,

Αναμνήσεις... Λίγα γράμματα, πολλές έννοιες...
Καλώς ήρθες ! Και συ να είσαι καλά !

paloma είπε...

Θα μπορούσα να πω πως το κείμενο αποτελεί μια θαυμάσια και αξιοθαύμαστη αλληγορία, όπως προείπαν κάποιοι σχολιαστές..

Το θέμα βέβαια είναι ένα.. πως σχεδόν πάντοτε το έξω δεν συνάδει με το μέσα.. και είναι τόσο λυπηρό αυτό..

Σου εύχομαι να έχεις ένα όμορφο βραδάκι και μια υπέροχη νέα εβδομάδα!

Damaged Pessimist είπε...

Paloma,

Λυπηρ, ναι, δε θα διαφωνήσω. Μα πώς να γίνει αλλιώς; Φαντάζεσαι ένα κόσμο που όλοι θα δείχνανε τι κρύβουν μέσα τους; Θα ήταν μεν αληθινός, μα δε θα ήταν και όμορφος...

Ευχαριστώ για τις ευχές σου ! Ανταποδίδω ! Καλή εβδομάδα :) !