Έφυγες... Η πόρτα έκλεισε πίσω σου με περίσσεια ευκολία... Έφυγες, σα να ήσουν φτιαγμένη για αυτήν τη στιγμή. Το είδα. Το έζησα. Δεν το πιστεύω ακόμα... Ο κρότος της πόρτας που έκλεισε με ορμή ακόμη ηχεί στα αφτιά μου. Μένω να κοιτάζω σα να είσαι ακόμα εκεί. Σα να σε βλέπω. Ο χρόνος σταμάτησε σε εκείνη τη στιγμή που είπες τη λέξη "φεύγω"...
Έφυγες δίχως το χέρι να σου σφίξω. Απομακρύνθηκες πριν μπορέσω να σε πλησιάσω. Δεν πρόφτασα τα δυο σου χείλη να φιλήσω. Το βλέμμα των ματιών σου από πάνω μου να σβήσω... δεν μπόρεσα... Το δάκρυ σου στο πάτωμα να πέσει... δεν άφησες... Έφυγες... Αυτή η μελαγχολία που σε περιέβαλλε, δεν την πήρες μαζί σου... Την άφησες σα δώρο, να με γονατίσει...
Πριν το τέλος έζησα. Πριν το τέλος πέταξα. Πριν το τέλος... Τώρα έσπασα. Τα κομμάτια μου μαζεύω, μα είναι τόσα πολλά... Οι φωτογραφίες μας τόσες λίγες. Το ποτό πιο λίγο. Δε φτάνει...
Στιγμές σα να 'ταν χρόνια. Δυο καρδιές που ζήσανε αιώνια... Και συ... δεν είσαι πια εκεί... Το κενό σου με θλίβει. Μου παίρνει την ψυχή... Το νιώθω. Δε με νοιάζει και τόσο... Μόνο με πικραίνει που εγώ δεν μπορώ να φύγω. Δε ζυγώνει το χέρι μου στην πόρτα. Δεν μπορώ να ακολουθήσω... Θέλω μονάχα να γυρίσεις πίσω... Να λησμονήσω πως έφυγες...
Πάλι αυτή η λέξη...
Έφυγες...
