Λύγισες πάλι και απόψε... Το βάρος ήταν περισσότερο από όσο υπολόγιζες... Σκοτείνιασες και αυτό σε συνέφερε. Ήρθες στα παράλογα λογικά σου. Εκεί που για σένα είναι ζεστά. Μια αγκαλιά γνώριμη...
Η διαφορετικότητά σου σε ζαλίζει. Πηγαίνεις στο μπάνιο να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου, μα η θολούρα παραμένει. Είναι εικόνα από τα μάτια σου αυτό που αντικρίζεις ή από το μυαλό σου; Μικρή η απόσταση θαρρείς και ξεκινάς την πορεία σου. Το σπίτι παραμένει η εσωτερική σου αγαλίαση. Μοναχική φιγούρα. Μια σκιά που σε συντρροφεύει, παρανοείς και νομίζεις είναι αληθινή. Ξεκινάς να της μιλάς φιλικά, με τόνο ήρεμο. Δε σε παραξενεύει τίποτα. Απλά αναζητάς να ξεχαστείς... Το πετυχαίνεις. Γλυκιά μου σκιά, πόσα σημαίνεις απόψε...
Να 'σου το φως το πρωινό. Γλιστράει στη φωλιά σου και κλέβει λίγο κρύο. Ήρθε με θετική διάθεση και δαύτο. Θέλει να ζεστάνει ό,τι μπορεί. Το πάθος του για φως σε κάνει να το λυπάσαι στην προκειμένη περίπτωση. Ξάφνου, η σκόνη, σε ένα χορευτικό που θα ζήλευε και το καλύτερο ρωσικό μπαλέτο, κάνει αισθητή την παρουσία της. Συνωστισμός. Με μια γρήγορη και απότομη κίνηση η γρίλια πέφτει. Λες και κλείσανε απότομα τη μουσική. Η σκόνη χάθηκε. Το φως πνίγηκε. Η ανάσα ελάφρυνε.
Στο σκοτάδι όμως που έμεινες,
τι θα σε κρατήσει σε ηρεμία...;
