Όσο εσύ... τόσο εγώ...

Φώτισε ο ουρανός, μα ο ήλιος δεν ξεπρόβαλε. Δεν ήταν η στιγμή του. Ήταν άλλη στιγμή. Στιγμή γι' αστέρια... Αστέρια από εκείνα που κάνουν κρότο όταν σκάνε. Κρότο εκωφαντικό. Και τα κομμάτια, σα βεγγαλικά σε γιορτή, κάνανε τη νύχτα μέρα ! Μια νύχτα όνειρο... Άξιζε εορτασμό... Τον κέρδισε...

Οι στιγμές ήταν μαγεία. Ένα ζωντανό όνειρο που δε θες να ξεχάσεις ποτέ. Μείτε πρόκειται. Το κρατάς μέσα σου... κλειδωμένο... Με ένα χαμόγελο σε κάθε θύμισή του ! Εσύ φταις... και όσο φταις, σ' αγαπάω πιο πολύ... Οι ευθύνες δικές σου και 'γω, πλέον, ευθύνη σου. Όταν έλαμψες μπροστά μου εκείνο το βράδυ... Όταν το φως σου έσβησε τα πάντα γύρω μου.

Δεν μπορώ να ανταποδώσω. Το δικό μου φως έχει σωθεί εδώ και καιρό. Είμαι ένα κερί χωρίς φυτίλι. Η αγάπη σου είναι οδηγός στο σκοτεινό μου λαβύρινθο. Μα δεν μπορώ να βγω. Κάθε φορά ο χάρτης αλλάζει. Το μίτο γλιστράει στις παλάμες μου. Δεν είμαι ικανός να σε χαρώ... Δεν είμαι φτιαγμένος για κάτι τέτοιο... Και όσο φωτίζεις τόσο καίγομαι... Όσο ζεσταίνεις... τόσο λιώνω... Όσο μ' αγαπάς... τόσο λυπάμαι...

Τώρα πια ξημέρωσε... σκοτείνιασε... Μπορεί έξω να έχει φως, μα εγώ φωτίζομαι μόνο τα βράδια...

Άραγε, θα είσαι πάλι εκεί...;

Νότες με αύρα...

Νότες. Χαράς και λύπης. Μια σύνθετη μελωδία που δημιουργεί αισθήσεις. Δεν τις χρειάζεσαι. Τις έχεις ανάγκη. Δεν το παραδέχεσαι. Δεν έχεις καθρέπτες να σου πούνε την αλήθεια. Και, αν τυχόν, συναντήσεις κανένα, γυρίζεις το βλέμμα σου προς τα πάνω. Όχι προς τα κάτω. Δε θέλεις να στάξει το δάκρυ...

Μια ιδέα και ένα γράμμα. Ένα "πόσο" και ένα "γιατί". Εμπειρία. Ζωής και στιγμής. Η μοίρα θα ορίσει. Πόσο λατρεύω την ιδέα μιας ζωής προδιαγεγραμμένης. Να μη φταις για τίποτα. Τα ζάρια η ζωή και συ το τάβλι. Και σκας ένα χαμόγελο. Ασσόδυο. Γλίτωσες τα καλύτερα... Πώς μπορεί να σε χαροποιεί αυτό;

Μια ανάσα, αντί για δύο. Μεγάλη. Από αυτές που ξεχνάς να ανασάνεις ξανά. Λίγη μουσική. Κάποιο τραγούδι να σου μιλήσει όπως επιθυμείς να ακούσεις. Άυλη συντροφιά. Άσε με να ξαναγεμίσω το ποτήρι. Είναι πάλι μισοάδειο... Νότες ξανά. Σε μια μέρα με πολύ θόρυβο. Έγινες η μελωδία...

Τώρα το τραγούδι τελείωσε. Έσβησε η εικόνα σου... Οι στίχοι σκορπίστηκαν στο δωμάτιο σαν καπνός από τσιγάρο. Λιώνει η ελπίδα για καλήνύχτα. Ίσως, αν κλείσεις τα μάτια, όλα να φτιάξουν. 

Έχεις όμως το κουράγιο να αντικρίσεις μια αλήθεια διαφορετική, όταν τα ανοίξεις;

Αντωνυμίες...

Ένα εγώ και ένα εσύ... Δύο λέξεις που μοιάζουν με καμβά. Πάνω τους μπορείς να ζωγραφίσεις άπειρες εικόνες με χαώδεις ερμηνείες και λέξεις. Να διαλέξεις λογής λογής εκφράσεις και να συνθέσεις μια ωδή από σκέψεις και διαλόγους, τραγουδώντας για τη ζωή...

Εγώ, εσύ... Δυο λέξεις, τρία γράμματα, δύο πρόσωπα, τρεις καταστάσεις, δύο καμβάδες, τρία τα βασικά χρώματα... Που τα μπλέκεις... και γεννιούνται τόσα, που δεν μπορείς να τα μετρήσεις. Το μυαλό σου δε φτάνει... Πώς λοιπόν;

Μήπως αν μεγαλώναμε τον καμβά; Λες να χωρούσαν; Και τα χρώματα; Θα μπορούσαν, ίσως, να γεννήσουν κάτι καινούριο και ωραίο; Ή μήπως θα πάρουν λάθος αποχρώσεις; Πώς να διορθώσεις την ασχήμια που θα προκληθεί; Να πετάξεις τον καμβά; Να τον χωρίσεις πάλι στα δύο; Τι κατάφερες τότε; Να δημιουργήσεις ένα λάθος; Μπορείς να το δεις ως έχει...; 

Δύο εσύ και κανένα εγώ... Μόνο έτσι... Για να έχεις αρμονία... Για να δέσουν οι αποχρώσεις... Ώστε να γίνει ο καμβάς η ομορφότερη εικόνα στα μάτια σου. Να θέλεις να το θαυμάζεις συνέχεια... Να μην παίρνεις τα μάτια σου από πάνω του. Κάθε μία φορά που θα τον αντικρίζεις να ανακαλύπτεις και κάτι που πριν δεν είχες προσέξεις... 

Μόνο έτσι... θα αγαπήσεις το δημιουργημά σου... 

Μόνο έτσι... θα κοιμηθεί το εγώ...

Το όνειρό σου, η ζωή μου....

Δεν άργησε τελικά... Ήρθε όταν το ήθελες. Δε θα μπορούσες να είσαι πιο ευτυχισμένη. Δε θα μπορούσα να σε φανταστώ αλλιώς... Είναι ένα από τα όνειρα που έγινε πραγματικότητα. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό...;

Τα όνειρα μας τρέφουν. Μας δίνουν δύναμη. Δύναμη που την έχουμε ανάγκη. Χωρίς αυτά το βήμα μπροστά είναι βαρύ. Κι ας μην το καταλαβαίνουμε αμέσως. Η ανάγκη αυτή σου δίνει χαρίσματα. Σε κάνει να φτάνεις μακριά. Πέρα από τα προσωπικά σου όρια. Η δύναμή σου γίνεται ζωή. Πνοή στα πανιά σου. Χαμόγελο στην καρδιά σου. Και αυτό είναι ωραίο... Ωραίο για όλους...

Στο λέει αυτό κάποιος, που τα όνειρά του πέθαναν νωρίς... Δεν πειράζει... Καμιά φορά, τα δανεικά λειτουργούν το ίδιο καλά! Ίσως μια απώλεια δημιοργεί μια χαρά. Δεν ξέρω τι ισχύει στη δική μας περίπτωση. Ξέρω όμως πως με κάνεις να νιώθω... Θα το κρατήσω για μένα... Σςςςςς... μυστικό...

Φεύγω ήσυχα για την ώρα, μην τυχόν σε ξυπνήσω. Θα με μισούσα αν σου χαλούσα το όνειρο... 

Μόνο εύχομαι, 

την επόμενη φορά, 

να αποκοιμηθώ μαζί σου...

Γίνε άφθαρτος...

Μπροστά στην αλήθεια χάνεσαι. Νομίζεις δεν μπορείς να την επιδιώξεις. Μα, αλλιώς σε έχει μάθει η ζωή. Με πάθος και θάρρος να πορεύεσαι σκορπίζοντας κάθε ανάγκη στους ορίζοντες. Να είσαι από γρανίτη σμιλευμένος. Άφθαρτος ..

Ωραίες στιγμές γεμίζουν το μυαλό σου, ζωντανεύοντας σκιές. Σκιές που δε χάθηκαν στο φως. Ζεστές σκιές, της συντροφιάς. Δεν τις φοβάσαι δαύτες... Παίζετε μαζί. Σου θυμίζουν άλλες εποχές. Χθεσινές και πιο πριν. Σου δίνουν κουράγιο, δύναμη, ενέργεια, αγάπη. Ίσως, λίγο ξεχασμένες έννοιες. Έννοιες, εικόνες... Οι σκιές παίρνουν χρώμα. Γίνονται φιλμ σε μια κάμερα που γράφει άπειρα καρέ. Μια λήψη όμως. Δε συγχωρεί...Στιγμές που γίνανε τραγούδια, ποιήματα, ταινίες... Στιγμές... Υπάρχουν και άσχημες, αλλά, αν δεν υπήρχαν, πώς θα εκτιμούσες τις καλές; Χρειάζονται λοιπόν, μην παραπονιέσαι.

Σσσσσς τώρα, ησύχασε. Νιώσε την ανάγκη της ψυχής να δημιουργήσει παρελθόν που θα αξίζει να σε συντροφεύει. Τάισε το μυαλό σου στιγμές που θα απαθανατίσει για πάντα. Γίνε το καλό, που ξέρεις πως υπάρχει... Μην εγκαταλείπεις. Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να μην το κάνεις. Όλες αυτές οι στιγμές στο θυμίζουν ανά πάσα στιγμή.

Διάλεξε και πάλι το δύσκολο δρόμο...

Δεν κουράστηκες στα εύκολα;

Γιατί ξέρεις πως είναι εύκολο να εγκαταλείψεις.

Νιώσε τη ζωή να γίνεται δική σου ξανά...

Δε θα χάσεις...