Ναρκοπέδιο

Νύχτα και τραγούδια. Νόημα σε λέξεις και εικόνες που μαρκάρουν πτυχές του μυαλού. Δυσπρόσιτες. Από αυτές που το κλειδί τους έχει χαθεί στις αρτηρίες.

Ένα τρέμουλο που σου θύμισε το πριν. Ένας στίχος που σε ρώτησε γιατί. Μια ψυχή που ήθελε να βγει. Ένα κρασί που δε διήρκησε πολύ. Μια θολούρα να σου κλείνει το μάτι. Όλες οι ιδέες φτιαγμένες από άμμο...

Πόλεμος μέσα και έξω. Προκαλείς και προκαλείσαι... Αντιδράς και είσαι θύμα. Αντιστέκεσαι και δεν αναπνέεις. Μένεις αμέτοχος και γίνεσαι υπαίτιος. Πώς θα το σταματήσεις αυτό; Πώς να το χειριστείς; Το αδιέξοδο είναι μονόδρομος. Η ανάγκη σου παραμένει, μα η αλήθεια σου πεθαίνει σε ένα πεδίο μάχης γεμάτο νάρκες... Όμως, δεν πειράζει, η απώλεια είναι στα σχέδια...

Πότε έρχεται η ολοκλήρωση, άραγε; Πότε πετάς τα όπλα και η λευκή σημαία γίνεται το μόνο σου έμβλημα; Μην το βάζεις κάτω ! Μην υποκύψεις στις δυσκολίες ! Δεν τελειώνει εδώ ! Συνθήματα - αποποιήματα ανθρώπων με τη σωστή έμπνευση. Τι γίνεται όμως με τους λάθος; Αυτούς που δε σταματούν να πεθαίνουν; Εκείνους που η ανάσταση δεν έρχεται μια φορά το χρόνο; Τους λίγους, οι οποίοι έχουν το φοίνικα τατουάζ...;

Ξημερώνει πάλι αύριο... Στη μάχη, λοιπόν...

Στον πόλεμο να μη δύσει ο ήλιος...

Όσο εσύ... τόσο εγώ...

Φώτισε ο ουρανός, μα ο ήλιος δεν ξεπρόβαλε. Δεν ήταν η στιγμή του. Ήταν άλλη στιγμή. Στιγμή γι' αστέρια... Αστέρια από εκείνα που κάνουν κρότο όταν σκάνε. Κρότο εκωφαντικό. Και τα κομμάτια, σα βεγγαλικά σε γιορτή, κάνανε τη νύχτα μέρα ! Μια νύχτα όνειρο... Άξιζε εορτασμό... Τον κέρδισε...

Οι στιγμές ήταν μαγεία. Ένα ζωντανό όνειρο που δε θες να ξεχάσεις ποτέ. Μείτε πρόκειται. Το κρατάς μέσα σου... κλειδωμένο... Με ένα χαμόγελο σε κάθε θύμισή του ! Εσύ φταις... και όσο φταις, σ' αγαπάω πιο πολύ... Οι ευθύνες δικές σου και 'γω, πλέον, ευθύνη σου. Όταν έλαμψες μπροστά μου εκείνο το βράδυ... Όταν το φως σου έσβησε τα πάντα γύρω μου.

Δεν μπορώ να ανταποδώσω. Το δικό μου φως έχει σωθεί εδώ και καιρό. Είμαι ένα κερί χωρίς φυτίλι. Η αγάπη σου είναι οδηγός στο σκοτεινό μου λαβύρινθο. Μα δεν μπορώ να βγω. Κάθε φορά ο χάρτης αλλάζει. Το μίτο γλιστράει στις παλάμες μου. Δεν είμαι ικανός να σε χαρώ... Δεν είμαι φτιαγμένος για κάτι τέτοιο... Και όσο φωτίζεις τόσο καίγομαι... Όσο ζεσταίνεις... τόσο λιώνω... Όσο μ' αγαπάς... τόσο λυπάμαι...

Τώρα πια ξημέρωσε... σκοτείνιασε... Μπορεί έξω να έχει φως, μα εγώ φωτίζομαι μόνο τα βράδια...

Άραγε, θα είσαι πάλι εκεί...;

Νότες με αύρα...

Νότες. Χαράς και λύπης. Μια σύνθετη μελωδία που δημιουργεί αισθήσεις. Δεν τις χρειάζεσαι. Τις έχεις ανάγκη. Δεν το παραδέχεσαι. Δεν έχεις καθρέπτες να σου πούνε την αλήθεια. Και, αν τυχόν, συναντήσεις κανένα, γυρίζεις το βλέμμα σου προς τα πάνω. Όχι προς τα κάτω. Δε θέλεις να στάξει το δάκρυ...

Μια ιδέα και ένα γράμμα. Ένα "πόσο" και ένα "γιατί". Εμπειρία. Ζωής και στιγμής. Η μοίρα θα ορίσει. Πόσο λατρεύω την ιδέα μιας ζωής προδιαγεγραμμένης. Να μη φταις για τίποτα. Τα ζάρια η ζωή και συ το τάβλι. Και σκας ένα χαμόγελο. Ασσόδυο. Γλίτωσες τα καλύτερα... Πώς μπορεί να σε χαροποιεί αυτό;

Μια ανάσα, αντί για δύο. Μεγάλη. Από αυτές που ξεχνάς να ανασάνεις ξανά. Λίγη μουσική. Κάποιο τραγούδι να σου μιλήσει όπως επιθυμείς να ακούσεις. Άυλη συντροφιά. Άσε με να ξαναγεμίσω το ποτήρι. Είναι πάλι μισοάδειο... Νότες ξανά. Σε μια μέρα με πολύ θόρυβο. Έγινες η μελωδία...

Τώρα το τραγούδι τελείωσε. Έσβησε η εικόνα σου... Οι στίχοι σκορπίστηκαν στο δωμάτιο σαν καπνός από τσιγάρο. Λιώνει η ελπίδα για καλήνύχτα. Ίσως, αν κλείσεις τα μάτια, όλα να φτιάξουν. 

Έχεις όμως το κουράγιο να αντικρίσεις μια αλήθεια διαφορετική, όταν τα ανοίξεις;

Αντωνυμίες...

Ένα εγώ και ένα εσύ... Δύο λέξεις που μοιάζουν με καμβά. Πάνω τους μπορείς να ζωγραφίσεις άπειρες εικόνες με χαώδεις ερμηνείες και λέξεις. Να διαλέξεις λογής λογής εκφράσεις και να συνθέσεις μια ωδή από σκέψεις και διαλόγους, τραγουδώντας για τη ζωή...

Εγώ, εσύ... Δυο λέξεις, τρία γράμματα, δύο πρόσωπα, τρεις καταστάσεις, δύο καμβάδες, τρία τα βασικά χρώματα... Που τα μπλέκεις... και γεννιούνται τόσα, που δεν μπορείς να τα μετρήσεις. Το μυαλό σου δε φτάνει... Πώς λοιπόν;

Μήπως αν μεγαλώναμε τον καμβά; Λες να χωρούσαν; Και τα χρώματα; Θα μπορούσαν, ίσως, να γεννήσουν κάτι καινούριο και ωραίο; Ή μήπως θα πάρουν λάθος αποχρώσεις; Πώς να διορθώσεις την ασχήμια που θα προκληθεί; Να πετάξεις τον καμβά; Να τον χωρίσεις πάλι στα δύο; Τι κατάφερες τότε; Να δημιουργήσεις ένα λάθος; Μπορείς να το δεις ως έχει...; 

Δύο εσύ και κανένα εγώ... Μόνο έτσι... Για να έχεις αρμονία... Για να δέσουν οι αποχρώσεις... Ώστε να γίνει ο καμβάς η ομορφότερη εικόνα στα μάτια σου. Να θέλεις να το θαυμάζεις συνέχεια... Να μην παίρνεις τα μάτια σου από πάνω του. Κάθε μία φορά που θα τον αντικρίζεις να ανακαλύπτεις και κάτι που πριν δεν είχες προσέξεις... 

Μόνο έτσι... θα αγαπήσεις το δημιουργημά σου... 

Μόνο έτσι... θα κοιμηθεί το εγώ...

Το όνειρό σου, η ζωή μου....

Δεν άργησε τελικά... Ήρθε όταν το ήθελες. Δε θα μπορούσες να είσαι πιο ευτυχισμένη. Δε θα μπορούσα να σε φανταστώ αλλιώς... Είναι ένα από τα όνειρα που έγινε πραγματικότητα. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό...;

Τα όνειρα μας τρέφουν. Μας δίνουν δύναμη. Δύναμη που την έχουμε ανάγκη. Χωρίς αυτά το βήμα μπροστά είναι βαρύ. Κι ας μην το καταλαβαίνουμε αμέσως. Η ανάγκη αυτή σου δίνει χαρίσματα. Σε κάνει να φτάνεις μακριά. Πέρα από τα προσωπικά σου όρια. Η δύναμή σου γίνεται ζωή. Πνοή στα πανιά σου. Χαμόγελο στην καρδιά σου. Και αυτό είναι ωραίο... Ωραίο για όλους...

Στο λέει αυτό κάποιος, που τα όνειρά του πέθαναν νωρίς... Δεν πειράζει... Καμιά φορά, τα δανεικά λειτουργούν το ίδιο καλά! Ίσως μια απώλεια δημιοργεί μια χαρά. Δεν ξέρω τι ισχύει στη δική μας περίπτωση. Ξέρω όμως πως με κάνεις να νιώθω... Θα το κρατήσω για μένα... Σςςςςς... μυστικό...

Φεύγω ήσυχα για την ώρα, μην τυχόν σε ξυπνήσω. Θα με μισούσα αν σου χαλούσα το όνειρο... 

Μόνο εύχομαι, 

την επόμενη φορά, 

να αποκοιμηθώ μαζί σου...

Γίνε άφθαρτος...

Μπροστά στην αλήθεια χάνεσαι. Νομίζεις δεν μπορείς να την επιδιώξεις. Μα, αλλιώς σε έχει μάθει η ζωή. Με πάθος και θάρρος να πορεύεσαι σκορπίζοντας κάθε ανάγκη στους ορίζοντες. Να είσαι από γρανίτη σμιλευμένος. Άφθαρτος ..

Ωραίες στιγμές γεμίζουν το μυαλό σου, ζωντανεύοντας σκιές. Σκιές που δε χάθηκαν στο φως. Ζεστές σκιές, της συντροφιάς. Δεν τις φοβάσαι δαύτες... Παίζετε μαζί. Σου θυμίζουν άλλες εποχές. Χθεσινές και πιο πριν. Σου δίνουν κουράγιο, δύναμη, ενέργεια, αγάπη. Ίσως, λίγο ξεχασμένες έννοιες. Έννοιες, εικόνες... Οι σκιές παίρνουν χρώμα. Γίνονται φιλμ σε μια κάμερα που γράφει άπειρα καρέ. Μια λήψη όμως. Δε συγχωρεί...Στιγμές που γίνανε τραγούδια, ποιήματα, ταινίες... Στιγμές... Υπάρχουν και άσχημες, αλλά, αν δεν υπήρχαν, πώς θα εκτιμούσες τις καλές; Χρειάζονται λοιπόν, μην παραπονιέσαι.

Σσσσσς τώρα, ησύχασε. Νιώσε την ανάγκη της ψυχής να δημιουργήσει παρελθόν που θα αξίζει να σε συντροφεύει. Τάισε το μυαλό σου στιγμές που θα απαθανατίσει για πάντα. Γίνε το καλό, που ξέρεις πως υπάρχει... Μην εγκαταλείπεις. Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να μην το κάνεις. Όλες αυτές οι στιγμές στο θυμίζουν ανά πάσα στιγμή.

Διάλεξε και πάλι το δύσκολο δρόμο...

Δεν κουράστηκες στα εύκολα;

Γιατί ξέρεις πως είναι εύκολο να εγκαταλείψεις.

Νιώσε τη ζωή να γίνεται δική σου ξανά...

Δε θα χάσεις...

Το πριν από το τώρα...

Γυρισμός. Μια νύχτα τελείωσε. Ένα βράδυ ξεκίνησε... Επιστροφή στο μοτίβο το γνωστό. Κλείδωμα της πόρτας, γδύσιμο, πλάνη... Μέθη στο μυαλό και στα μάτια εικόνες. Του σήμερα, του πριν και του πριν από... Μια στάλα μελαγχολία και μια λύπη όλο χαρά. Η επιστροφή της ματαιότητας δεν είναι και πάλι στα σχέδια. Όχι αυτή τη φορά...

Ξέρεις, καμιά φορά ξεχνάς πράγματα του εαυτού σου γιατί σκεπάστηκαν από τη σκόνη. Η βροχή των ημερών τα αφήνει να φανούν, αν δε φοβηθείς και πάλί να βραχείς. Αν δε σε νοιάζουν οι στάλες που τρυπάνε το κρανίο σου βασανιστικά, όταν με ορμή πέφτουν. Όταν τα σοκάκια δε μοιάζουν τόσο μοναχικά, γιατί έχεις διαγράψει το μέρος από το μυαλό σου εκείνη τη στιγμή. Όταν το φιλί δεν είναι τυπικό, αλλά γεμάτο έρωτα και πάθος. Τη στιγμή που το άγγιγμα καίει, ενώ η ανάσα κρυσταλλώνει...

Το παρόν στεγνώνει από το φόβο της ανάμνησης. Η ανασφάλεια του είναι προκαλείται από το ήταν. Το τώρα αξίζει λιγότερο από το πριν, αν το κουβαλάς μαζί σου για πάντα, σαν ανάμνηση ψυχής. Μην κρυφτείς, έφυγε το σκοτάδι και τα μάτια σου λάμπουν όπως πάντα...! Άσε τη βροχή να γίνει δάκρυ και ας είναι αυτό που θα σε ποτίσει με έρωτα τις μέρες που θα έρθουν... Γιατί τα σημερινά σύννεφα δε θα σκορπίσουν, αγάπη μου, απλά θα αποδημήσουν...

Άτιτλο...

Δε χορταίνεις της νύχτας τη συντροφιά. Είναι παράξενη τούτη η μοναξιά. Άψυχα πράγματα γεμάτα χωή... Χωρίς πώς και γιατί. Χωρίς πριν και μετά. Ο αέρας, η νύχτα, τ' αστέρια, το θρόισμα των φύλλων, η μοναξιά... Παρουσίες αξιοπρεπέστατες και ολοζώντανες. Εκεί, να σου μοιράζουν συντροφιά. Σα να νιώθεις τη χαρά που σε ξαναβλέπουν. Το χαμόγελο, όταν σε αγκαλιάζουν. Τη θλίψη, κάθε που φεύγεις... Τα αποχαιρετάς. Θα ήθελες να μείνεις κι άλλο. Να τα πείτε. Να συνηθίσετε ο ένας την παρουσία του άλλου... Μα όλα έχουν ένα τέλος... 

Όλα έχουν μια φθορά... Ασήμαντα μικρά κενά, της μοναξιάς οπιούχα σφηνάκια. Ακράδαντες αποδείξεις του γιατί και του όποτε... Και συ στο τέλμα, να βλέπεις το κενό... Να ανοίγεις τα μάτια και να αντικρίζεις το σκοτάδι. Να βλέπεις τις σκιές και να τυφλώνεσαι απ' το φως... Να μαθαίνεις πως είσαι μισός... Να πέφτεις ξανά νεκρός... Μα από όλη την παράσταση, να βγαίνεις ζωντανός...

Κραδαίνεις πάνω σου ένα σταυρό. Στου Γολγοθά την κορυφή, στέκεσαι σκυφτός. Πως είσαι αμαρτωλός, γνωρίζεις συνεχώς και γίνεσαι πικρός... Τ' αργύρια αναζητάς να φανεί πως αγαπάς... Σκέψου όμως τι ζητάς. Σκέψου αν τολμάς... Δειλός θα γίνεις εκεί που θα πας...

Καληνύχτα ανασαίνεις, μα δεν είναι αυτός σκοπός. Γνωρίζεις, θα ξαναρθείς, για να νιώσεις ακόμη μια φορά. Πρόσεχε τη μέρα, που θα καταλάβεις, πως είσαι πια νεκρός...

Ένοχες σπίθες...

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα σπίτι. Ένα σπίτι ισόγειο. Είχε μια μεγάλη αυλή. Μια αυλή με γρασίδι καταπράσινο. Γρασίδι που σου ερχόταν να ξαπλώσεις πάνω του και να μη θέλεις να σηκωθείς. Καλοποτισμένο. Είχε και ένα φράχτη ξύλινο γύρω γύρω. Κοντό και τα δοκάρια αραιωμένα μεταξύ τους. Να μπορεί όποιος είναι απ' έξω να δει μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι του ! Η σκεπή ήταν κόκκινη, σαν ώριμη φράουλα. Τα κεραμίδια ήρεμα συντάσσονταν σε σειρά. Συμπλήρωναν το ένα το άλλο σαν ντόμινο που ο αέρας έσπρωξε. Η καμινάδα, κοντούλα, έκανε δειλά δειλά την εμφάνισή της στο κέντρο της. Ξυλο κυριαρχούσε στα τοιχώματα του. Ξύλο φωτεινό και ροζιασμένο. Ξύλο γερό, σε γέμιζε ασφάλεια η ματιά του. Και η πόρτα. Αρχοντική. Σκαλιστή. Με περίτεχνες πινελιές ενός ξυλουργού με μεράκι. Ντρεπόσουν να τη χτυπήσεις, η αλήθεια είναι. Ήταν σαν καινούρια, παρόλο που το σπίτι σου μαρτυρούσε το αντίθετο. Πλάι της, ένα πουλί μικρό, μέσα σε ένα κρεμασμένο κλουβί μεγάλο, να πεταρίζει τα φτερά του με μια δύναμη, σα να ήταν ελεύθερο και πετούσε προς τον ήλιο.

Ήρθε μια μέρα, που κάποιος προσπάθησε να μάθει τι υπάρχει μέσα σ' αυτό το σπίτι. Η απορία δημιουργήθηκε όταν η καμινάδα έβγαζε μαύρο καπνό. Έξω όμως είχε πολλή ζέστη και λιακάδα. Δε φαινόταν σωστό. Πλησίασαν, λοιπόν, την πόρτα και δειλά δειλά την έσπρωξαν. Η ησυχία δεν ήταν ωραία αίσθηση... Ανοίγοντας την πόρτα σου δινόταν η εντύπωση πως δεν έμενε κανένας μέσα. Τα δωμάτια ήταν άδεια. Ούτε έπιπλα, ούτε πράγματα. Άδειο. Οι τοίχοι είχαν σταχτί χρώμα. Το σταχτί του καμμένου. Θαρρείς και είχε πιάσει φωτιά το μέρος. Μια φωτιά που είχε κάψει τα πάντα. Στάχτη... Πίσω από τους μαυρισμένους τοίχους αχνοφαίνονταν λέξεις. Λέξεις και εκφράσεις. Χαραγμένες τόσο βαθιά που θα έφευγαν μόνο αν έπεφταν οι τοίχοι. Η στάχτη είχε καθίσει μέσα σε κάθε γράμμα... Φράσεις σκληρες... Φράσεις άσχημες... Φράσεις που, όχι μόνο δεν πρέπει να τις θυμάσαι, αλλά να τις ξεχνάς επί τόπου. Με την άκρη του ματιού σου έπιανες ένα χρώμα. Όχι το άσπρο, μείτε το μαύρο, ούτε καν το γκρί. Ήταν ένα αχνό μπλε με πορτοκαλί. Ήταν κάτι τελευταίες σπίθες στο τζάκι. Σπίθες που πάλευαν να σβήσουν. Σπίθες που δεν ήθελαν πλέον να καίνε μόνες... Σπίθες που δε ζέσταιναν στο κρύο... Σπίθες που ένιωθαν ενοχή μπροστά στις τόσες στάχτες... 

Ώσπου έσβησαν και αυτές...

Τρέξε στο δάσος...

Ζητάς την ολοκλήρωση. Τη δικαιούσαι; Νομίζεις ότι έφτασες στον τερματισμό; Δεν υπάρχει νήμα να κόψεις, καλό μου... Δεν είσαι κοντά, ούτε καν μακριά... Και λαχάνιασες ήδη...

Ωραίο το δέντρο που σκαρφαλώνεις. Μεγάλο, με γερό κορμό, υγιές. Πολλά κλαδιά, πλούσια βλάστηση. Τι να ζηλέψεις; Σου αξίζει ! Μόχθησες γι' αυτό. Κουράστηκες. Ανέβηκες βουνά, περπάτησες πεδιάδες, κολύμπησες ηπείρους και έτρεξες σε θάλασσες... Όλα για να βρεθείς εδώ! Η απόλυτη φαντασίωση. Το όνειρο που δε θέλεις να ξυπνήσεις. Το χαμόγελο που δε θες να σβήσεις... Ένα μεγάλο μπράβο σου αξίζει!

Τώρα κάθεσαι και απολαμβάνεις. Έχεις αράξει στο μεγαλύτερο κλαδί, νιώθεις όση ασφάλεια χρειάζεσαι και αναπνέεις ανενόχλητα... Ώρα όμως να ξεκινήσεις να βλέπεις και πιο πέρα. Ήρθε η στιγμή να αφήσεις το δέντρο και να προσέξεις το δάσος. Γιατί, από τη στιγμή που αρχίζεις να παρατηρείς γύρω σου, καταλαβαίνεις πως χάθηκε. Το αγαπημένο σου δέντρο περιτριγυρίζεται από κάρβουνο. Ένα δάσος που κάηκε. Ένα τόπο που μαράζωσε. Ένα χώμα που είναι άκαρπο πλέον. Δεν έχει να προσφέρει. Ούτε τα δάκρυα των σύννεφων δεν μπορεί να συγκρατήσει. Όλα κυλάνε. Όλα φεύγουν. Τίποτα δεν καρποφορεί πλέον... Και αν εσύ βρήκες κάπου να ακουμπήσεις, μην εκπλαγείς αν δεν αντέξεις...

Κακία δε θα σου κρατηθεί. Δικαίωμά σου να μετανιώσεις. Να αλλάξεις γνώμη. Στο εύχομαι πάντως. Για το καλό σου. Ένα δέντρο δε θα είναι αρκετό. Θα σε κουράσει... Θα σε φθείρει...

Γι' αυτό φύγε... Τρέξε να σωθείς, όσο ακόμα εσύ μπορείς. Όσο ακόμα έχεις τη δύναμη μέσα σου. Τρέξε... Μην κοιτάξεις πίσω. Πάρε την ανάμνησή σου, πάρε την ψυχή σου, ζήσε τη ζωή σου... Ζήσε όπως σου αξίζει... Μη στέκεσαι σε ότι δε σε αξίζει...

Θα είναι κρίμα...

Είναι αμαρτία...;

Ματαιότητα... είναι αμαρτία; Μοιάζει αρκετά με κάποιες άλλες. Όχι πολύ όμως. Θα μπορούσα να σε πω αχάριστο, μα αυτό θα ήταν αμαρτία... Δεν είσαι, μου το 'χεις αποδείξει πολλάκις. Τι φταίει τότε;

Ίσως είναι από τις φορές που εύχεσαι να μπορούσες να ελέγξεις το μυαλό σου, τις σκέψεις σου... Εύχεσαι, δυνατή λέξη. Σου δίνει κουράγιο να επιβιώσεις στο παρόν. Και αν εύχεσαι κάθε μέρα; Θα ζήσεις την αιωνιότητα ξέγνοιαστος; Και τις ευθύνες σου; Τα "βάρη" σου; Οι ανάγκες σου; Όχι, μην τα σκέφτεσαι αυτά... Απλά ευχήσου... Σε καλύπτει... Σε παίρνει αγκαλιά, όταν σε πλησιάζει η ματαιότητα.

Δεν μπορείς να τη βγάλεις καθαρή έτσι. Το ξέρεις. Έχεις απαντήσεις να δώσεις. Μην πελαγώνεις. Μη βάζεις τα δάκρυα. Τα προσωπεία δε βοηθάνε, επίσης. Τι να κάνεις; Δεν έχω την απάντηση. Υπάρχουν όμως πολλές μέσα σου, αλλά και εκεί έξω. Δε σου κάνει καμία; Λυπάμαι...

Ματαιότητα... είναι αμαρτία; Μοιάζει αρκετά με κάποιες άλλες... Πρέπει να ρίξεις λίγο φως τριγύρω σου. Ίσως... ίσως δεις κάτι ομορφότερο από τις σκιές. Μπορεί να δεις χρώματα. Μπορεί να δεις ζωή σε πρόσωπα χαρούμενα. Θα το δοκιμάσεις; Δε σου πάει η καρδιά, με κάνεις και το νιώθω.

Σε πειράζει να μείνω λίγο στο σκοτάδι σου, πλάι σου; 

Αρχίζω και νιώθω όμορφα... 

εδώ...

Μετά το τέλος...

Έφυγες... Η πόρτα έκλεισε πίσω σου με περίσσεια ευκολία... Έφυγες, σα να ήσουν φτιαγμένη για αυτήν τη στιγμή. Το είδα. Το έζησα. Δεν το πιστεύω ακόμα... Ο κρότος της πόρτας που έκλεισε με ορμή ακόμη ηχεί στα αφτιά μου. Μένω να κοιτάζω σα να είσαι ακόμα εκεί. Σα να σε βλέπω. Ο χρόνος σταμάτησε σε εκείνη τη στιγμή που είπες τη λέξη "φεύγω"...

Έφυγες δίχως το χέρι να σου σφίξω. Απομακρύνθηκες πριν μπορέσω να σε πλησιάσω. Δεν πρόφτασα τα δυο σου χείλη να φιλήσω. Το βλέμμα των ματιών σου από πάνω μου να σβήσω... δεν μπόρεσα... Το δάκρυ σου στο πάτωμα να πέσει... δεν άφησες... Έφυγες... Αυτή η μελαγχολία που σε περιέβαλλε, δεν την πήρες μαζί σου... Την άφησες σα δώρο, να με γονατίσει...

Πριν το τέλος έζησα. Πριν το τέλος πέταξα. Πριν το τέλος... Τώρα έσπασα. Τα κομμάτια μου μαζεύω, μα είναι τόσα πολλά... Οι φωτογραφίες μας τόσες λίγες. Το ποτό πιο λίγο. Δε φτάνει...

Στιγμές σα να 'ταν χρόνια. Δυο καρδιές που ζήσανε αιώνια... Και συ... δεν είσαι πια εκεί... Το κενό σου με θλίβει. Μου παίρνει την ψυχή... Το νιώθω. Δε με νοιάζει και τόσο... Μόνο με πικραίνει που εγώ δεν μπορώ να φύγω. Δε ζυγώνει το χέρι μου στην πόρτα. Δεν μπορώ να ακολουθήσω... Θέλω μονάχα να γυρίσεις πίσω... Να λησμονήσω πως έφυγες...

Πάλι αυτή η λέξη...

Έφυγες...

Για ένα κομμάτι ηρεμία...

Λύγισες πάλι και απόψε... Το βάρος ήταν περισσότερο από όσο υπολόγιζες... Σκοτείνιασες και αυτό σε συνέφερε. Ήρθες στα παράλογα λογικά σου. Εκεί που για σένα είναι ζεστά. Μια αγκαλιά γνώριμη...

Η διαφορετικότητά σου σε ζαλίζει. Πηγαίνεις στο μπάνιο να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου, μα η θολούρα παραμένει. Είναι εικόνα από τα μάτια σου αυτό που αντικρίζεις ή από το μυαλό σου; Μικρή η απόσταση θαρρείς και ξεκινάς την πορεία σου. Το σπίτι παραμένει η εσωτερική σου αγαλίαση. Μοναχική φιγούρα. Μια σκιά που σε συντρροφεύει, παρανοείς και νομίζεις είναι αληθινή. Ξεκινάς να της μιλάς φιλικά, με τόνο ήρεμο. Δε σε παραξενεύει τίποτα. Απλά αναζητάς να ξεχαστείς... Το πετυχαίνεις. Γλυκιά μου σκιά, πόσα σημαίνεις απόψε...

Να 'σου το φως το πρωινό. Γλιστράει στη φωλιά σου και κλέβει λίγο κρύο. Ήρθε με θετική διάθεση και δαύτο. Θέλει να ζεστάνει ό,τι μπορεί. Το πάθος του για φως σε κάνει να το λυπάσαι στην προκειμένη περίπτωση. Ξάφνου, η σκόνη, σε ένα χορευτικό που θα ζήλευε και το καλύτερο ρωσικό μπαλέτο, κάνει αισθητή την παρουσία της. Συνωστισμός. Με μια γρήγορη και απότομη κίνηση η γρίλια πέφτει. Λες και κλείσανε απότομα τη μουσική. Η σκόνη χάθηκε. Το φως πνίγηκε. Η ανάσα ελάφρυνε.

Στο σκοτάδι όμως που έμεινες,

τι θα σε κρατήσει σε ηρεμία...;

Παύση...

Ασαφείς έννοιες σκοτεινιάζουν τα νερά σου. Οι σταγόνες συνεχίζουν να πέφτουν, μα η ροή τους διαφορετική. Υπονοούν πράγματα. Δηλώνουν απουσίες. Γλιστράνε στη σιωπή. Θορυβούν όταν στάζουν. Σαν τελευταίο αντίο πριν χαθούν στη λίμνη των συναισθημάτων σου.

Δεν υπάρχει κάποια δίνη. Οι δυνάμεις σου όμως εξαντλούνται. Επιπλέεις στο ίδιο σημείο, παρόλη την προσπάθεια. Θέληση; Ακόμα και συ δεν ξέρεις... Μήπως θέλεις απλά να βυθιστείς; Σκέφτεσαι... Έχεις ήδη πνιγεί στις σκέψεις σου και δεν το ξέρεις. Έχεις χάσει την αίσθηση του οξυγόνου. Αέρα αναπνέεις; Αναπνέεις; Χτυπάει η καρδιά σου...; Έχεις μπερδέψει το ζωντανό με το νεκρό... Το κουφάρι με το σώμα... Πού κατοικεί η ψυχή σου; Γιατί την ξεσπίτωσε η καρδιά σου; Μπορείς να αναρωτιέσαι ξανά και ξανά. Τα ίδια και τα ίδια. Η μέρα και η νύχτα όμως δε συνδιάζονται, το γνωρίζεις αυτό... Κολύμπα... ξανά... Ίσως η όχθη να είναι πιο κοντά απ' όσο νομίζεις. Τα νερά πιο ρηχά από πριν...

Μια παύση χρειάζεσαι. Μα είχες τόσες. Τις πέταξες σαν τελειωμένα τσιγάρα. Τώρα θες κι άλλη. Σαν εθισμένος... Και μετά; Τι θα αλλάξει; Δε σου αξίζει. Σου χαρίστηκε σανίδα σωτηρίας και συ τη βουλιάζεις μαζί σου... Δεν εκτιμάς... Δεν αξίζεις... Κατασπαράζεις... Μα νιώθεις το τέλος να πλησιάζει... Πόσο θα σου πάρει να καταλάβεις πόση ζωή πετάς; Όταν δε θα έχει μείνει άλλη να ξοδέψεις...; 

Ίσως τότε...

Speechless...

Ο χαβαλές του αναπάντεχου... Η αστειότητα της ανοησίας... Το χαμόγελο ενός προσωπείου... Όλα μαζί μια βοή. Μια βοή που ρυπαίνει την ησυχία σου. Μια βοή που ταράζει τα νερά σου... Δεν το θες αυτό...

Νομίζεις, ότι ξέρεις πού βρίσκεσαι. Νιώθεις γνωστός, ενώ δε γνωρίζεις τίποτα. Η πλάνη σου σε ταΐζει. Σε τρέφει η άγνοιά σου. Αισθάνεσαι, ότι έχεις την ανάγκη... Το ναρκωτικό σου... “Τι με πειράζει;” σκέφτεσαι, “αφού όλα κυλάνε ομαλά”. Μα δεν καταλαβαίνεις, ότι η ανωμαλία εδώ είσαι εσύ. Δεν εναρμονίζεσαι... Δεν μπορείς... Είσαι ένας παρίας, που μολύνει το περιβάλλον του. Μέσα σε όλη ταυτή τη διαστρέβλωση της αλήθειας, το σωστό σου είναι επικηρυγμένο. Το δίκιο σου είναι άδικο. Η φωνή σου είναι ενός άλαλου... Μα εσύ χορεύεις στη βροχή, σα να μην μπορείς να γλιστρήσεις, δεν κινδυνεύεις... “Σε ζηλεύω !” μπορεί να έλεγε κάποιος... Μίλησε ο τυφλός για φως... Μωρέ...

Δεν είναι η ζωή σκακιέρα, να κινήσεις τα πιόνια, όπως θέλεις. Μήτε μπορείς να τα δώσεις μια και να τα σκορπίσεις όλα χάμω... Μόνο εσένα μπορείς να σκορπίσεις. Σκόνη να γίνεις, στάχτη... Μονάχα ο άνεμος θα νοιαστεί, που θα το λερώσεις... Δεν πρόκαμε να βάλει και δαύτος τα καλά του, αμέσως να τ' αλλάξει... Μα κακίες δε βαστά... Αντέχει εκείνος...

'Κείνα τα δυο του φρύδια, σαν ανταμώνουν θυμωμένα, γρήγορα διαπιστώνουν, πως δεν κάνουνε μαζί και ξανά αποχωρίζονται... 

Και συ... δε σταματάς να χαμογελάς... 

Ας είναι...

Ανώνυμο...

Κάνε τις σκέψεις απομεινάρια
ψυχής αιώνια απολειφάδια
καλά κρυμμένα μονοπάτια
σε ένα εγώ, που το μήτο έκανε κομμάτια.

Δεν έπραξα σωστά, το ομολογώ
συγχώρα με καλό μου, πονάω που σ' αγαπώ.
Στου πάθους τη ζάλη
λάθη 'γίναν πάλι,
μα κακό δεν είχα στην καρδιά μου
και ας είσαι τώρα μακριά μου.

Σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό μου
και στο σκοπό χορεύω μοναχός μου.
Ως πότε το σταυρό θα κουβαλάω;
έσφαλα, ναι, το μαρτυράω.

Μια δόση αγαλίασης ζητάω,
σαν το πρεζόνι στα σοκάκια σεργιανάω,
μα κανείς δε με πιστεύει
"στις στάχτες ο τσιγγάνος τι γυρεύει;"

Δε θυμάσαι τη φωτιά;
έκαιγε στα μάτια σου μπροστά.
Εσύ δεν έκανες τίποτα μετά
μάζευτα και φύγε, έτσι απλά.

Θέση δεν είχες εδώ ποτέ
μα σαν αδέσποτο γυρνάς.
Δε δάμασες τη σκέψη σου μωρέ,
με τις πράξεις την ψυχή σου τυρρανάς.

Κλείνω εδώ με μια ευχή
δικιά σου να 'ναι η συγχώρεση,
μα, θαρρώ, αθάνατο θα παραμείνει
αυτό που φυσάς και μέσα σου δε σβήνει...

Tattoo

Damaged inside
still can't decide
what's good enough for me

I leave all aside
trying to hide
what frightens me

Noone seems to care
for my own warfare
and the nightmares become real


I will go on
what seems to take so long
waiting for a reason
to free me
from my inner prison


You came as the key
for a freedom not so free
an emotional slave shall I be

I thought you were the light
but your darkness felt so right
with all your agony and sympathy

Kind with my heart
but the soul breaks apart
the tears make a glimp
I just want to
paint it on my skin